SCARLETT:
¿Por qué se ha detenido?
RHETT: Este es el
camino de Tara, deje descansar el caballo.
Señora Wilkes...
PRISSY: La señora
Melanie se ha desmayado, capitàn Butler.
RHETT: Seguramente
sera mejor así, no aguantaria el dolor si estuviera
consciente. Scarlett, ¿esta decidida a rematar esta locura?
SCARLETT: Sí, sí,
sí, yo sé que pasaremos Rhett, estoy segura.
RHETT: No pasaremos,
pasará ud., yo les dejo aquí (bajando del carro).
SCARLETT: ¿Que nos
deja? ¿Y a donde va a ir?
RHETT: Me voy
querida con el ejército.
SCARLETT: Ud.
bromea, deberia matarle por asustarme así.RHETT:
Hablo en serio Scarlett, voy a
unirme a los bravos soldados
de
uniforme gris.
SCARLETT: ¡¿Pero si
están en franca huida?!.
RHETT: No, no, se
revolverán y presentaran su última resistencia y en tal instante estaré
con ellos, con retraso pero más vale tarde...
SCARLETT: Rhett, se
burla de mí.
RHETT: Egoista
hasta el fin, ¿verdad? Pensando sólo en su hermosa piel sin un sólo
pensamiento para la noble causa.
SCARLETT: ¡Como
puede hacerme tal cosa Rhett! ¿por qué ha de abandonarme
ahora que todo se ha undido y yo le necesito?, ¿por qué?, ¿por qué?
RHETT: ¿Por qué?
Tal vez porque siempre he sentido debilidad por las causas perdidas cuando
realmente lo están, o tal vez...porque siento desprecio de mí mismo,
quien sabe...
SCARLETT: ¿Es que
no se avergüenza de dejarme sola e indefensa?
RHETT: ¿Ud. indefensa?
Ja, ja, ja. ¡Que Dios se
apiade de los yankees si la capturan! Y ahora, baje ud. de ahí, quiero
despedirme.
SCARLETT: No.
RHETT: AVeremos si bajará (cogiéndola
de la cintura y bajándola del carro).
SCARLETT: No, Rhett,
por favor, no se vaya , por Dios no me deje, no se lo perdonaré nunca.
RHETT: Yo no le pido que me
perdone, yo mismo no me comprendo ni me perdonará nunca, y si una bala me
alcanza, Dios no lo quiera, me reiré de mi propia estupidez, Sólo sé y
comprendo una cosa, y es que te quiero Scarlett, pese a ti y a mí y a ese
mundo que se desmorona a nuestro alrededor, te quiero. Porque somos
iguales, dos malas personas, egoístas y astutos, pero sabemos
enfrentarnos con las cosas y llamarlas por sus nombres.
SCARLETT: ¡Déjeme!,
no me toque.
RHETT: (Cogiéndole de la
cara) Scarlett mírame. Te quiero como no he querido nunca a ninguna
otra mujer y te he esperado como jamás hubiera sido capaz de esperar a
otra.
SCARLETT: ¡Suélteme!
RHETT: SHe
aquí un soldado del Sur que te quiere, que quiere sentir tus abrazos, que
desea llevarse el recuerdo de tus besos al campo de batalla. Nada importa
que tú no me quieras. Eres una mujer que envía un soldado a la muerte
con un bello recuerdo. Scarlett, bésame, bésame una vez (se
besan).
SCARLETT: (Le
da una bofetada) ¡Canalla!
¡Cobarde!
No tiene ud. dignidad. Tenían razón, todo el mundo tenía razón, ud. no
es un caballero.
RHETT: (Sonriendo)
Eso no tiene importancia en estos momentos. |
|
Títol:
Lo que le viento se llevó
Director: Victor Fleming
Intèrprets: Vivien Leigh, Clark Gable,
Olivia de Haviland, Butterfly McQueen.
Guió: Scott Fitzgerald, Ben Hecht, Sidney
Howard.
Productor: David O. Selznick.
Música: Max Steiner
Muntatge: Hal Kern i James Newcom.
Fotografia:
Ernest Haller i James Rennahan.
Direcció artística: William Cameron Menzies.
Oscars: pel·lícula, director, actriu,
actriu secundaria, guió, fotografía, decoració,
muntatge i un d'especial. |
ESPECIALES
|